Yakarış

Geçenlerde otobüsle gidiyordum. Bir anne kız oturuyordu arkamda. Kız sürekli konuşuyordu. Anne ise suspus olmuş onu dinliyordu. İster istemez kulak misafiri oldum.
Şöyle dertleniyordu kız:
“Neden öyle olmamı istiyorsun biliyorum. Herkes gibi olunca sorun çıkmayacak. Kimse laf etmeyecek. Beni düşünmek zorunda kalmayacaksın. Evdeki huzursuzluğa bir şey daha ilave olmayacak.
Kısaca senin gibi olmamı istiyorsun. Bütün gün temizlik, çamaşır, bulaşık… Hora geçse bari… Üstüne bir de koca dayağı.
Evin içine hapsolmuş bir zavallısın anne! Oysa dışarıda yaşanılası koskoca bir dünya var.
Demek o dünya insanı yutar, öyle mi? Ya o cehennem azabı yaşadığın ev, söyle bana o yutmaz mı insanı?
‘Bir lokma, bir hırka yaşa, mutluluk bu,’ diyorsun? Kızına doğru yol diye gösterdiğin bu mu? Oysa bir bilsen, öyle hayallerim var ki…
Kime söylüyorum canım… Senin için hayat, bir kadının bir erkeğin kanatları altında yaşaması, karın tokluğuna çalışması, bütün gün çocuk bakması… Yıllardır ne kadar renksiz, ruhsuz bir hayatı soluduğunun farkında mısın?
‘Okuyup ne yapacaksın, hali vakti iyi biri ile evlen,’ diyorsun. Sağlığın yerindeyken beni koca evine yerleştirmek en büyük hayalin. Ve biran önce torunlarını sevmek… Ama kocam mutlaka zengin olacak değil mi? Senin gibi sürünmeyeyim diye.
De ki evlendim. Sonrasında bir Allahın kulu olacak mı yanımda, soracak mı mutlu musun diye? Peki ya sana sordular mı?
Hatırlıyorum, daha küçücük bir çocuktum, kavga ederdiniz babamla. Döverdi seni. Sonra bana sarılır ağlardın. Birkaç kez dayanamadın, dedemlere gittin. Çok kısa sürede geri geldin. Gönderildin yani. Gidecek başka bir yerin de yoktu. Başını önüne eğdin, sığındın bir köşeye.
O günlerde bir yandan ağlar diğer yandan, ‘Sen benim gibi olmayacaksın,’ derdin.
‘Kızım mutlu olacak.  Benim çektiklerimi çekmeyecek.’ Farkında mısın, şimdi bana,
‘Benim gibi ol diyorsun?’
Artık anla beni! Ben sen olmak istemiyorum! Senin sürdüğün hayatı yaşamak istemiyorum.
Beni döven bir kocam olsun istemiyorum. Beni ezen bir kayınvalidem olsun istemiyorum. Eve ekmek almak için bile bir erkeğin eline bakmak istemiyorum. Çocuklarımın boynu bükük dolaşmasını istemiyorum…
Okumak istiyorum. Kendi ayakları üzerinde durabilen bir kadın olmak istiyorum. Güzel kıyafetler giymek istiyorum. Doğru düzgün insanlar olsun etrafımda istiyorum. Bunun neresi kötü?
Sen yaşadığın bu hayatta mutlu musun anne? Neden cevap vermiyorsun? Yoksa mutluluk gözyaşlarında mı gizli?
Cevap vermesen de olur. Yaşadığın hayatı görmem yetti bana. Çok eziyet çektin. Çok yokluk gördün. Ne anne-babandan ne de kocandan yana yüzün güldü. Bir ben vardım senin için…
Beni çok sevdiğini biliyorum; izin ver istediğim gibi olayım. Benim ben olmama izin ver anneciğim. Söz veriyorum sana, mutlu olacağım…”
‘Ben olma arzusu’ nasıl da zorluyor insanı… Kıyasıya mücadele gerektiriyor,
başta insanın kendisiyle. Bu baskıya çoğu kez “pes” diyoruz.
Oysa başkalarının hayatlarını yaşamak tüketiyor bizi. Kimimiz anne babamızın kimimiz kocamızın dayattığı hayatı yaşıyoruz bilmeden. Ezberi tekrarlıyoruz usanmadan. Tekrarlarla yitiriyoruz zamanı. Bugünü ve yarını savuşturuyoruz.
Buna rağmen, “Benim gibi ol diyoruz,” sevdiklerimize, “Benim gibi ol yeter ki!” Oysa biz, o ‘biz’ değiliz artık. Bir anlasak…